حمایت از همسر
قانون روابط زن و شوهر را به عنوان مشارکت اقتصادی در نظر می گیرد و زمانی که شراکت از بین می رود، ممکن است فرد با پول بیشتری مجبور به حمایت از دیگری باشد. در طول یک رابطه، یک نفر اغلب زمان بیشتری را صرف مراقبت از خانه و فرزندان می کند. توانایی آن فرد برای ادامه تحصیل یا شغل کاهش می‌یابد و از ضرر اقتصادی ناشی از ازدواج رنج می‌برد. حمایت از همسر برای رفع آسیب های اقتصادی ناشی از ازدواج و از هم پاشیدگی آن یا حمایت از همسر نیازمند است.
همسران متاهل و مجرد (یعنی معمولی) ممکن است ملزم به پرداخت نفقه باشند.
تعهدات حمایت از همسر برای افرادی که ازدواج نکرده اند در جایی که آنها با هم به عنوان یک زوج زندگی کرده اند ایجاد می شود:
-
حداقل به مدت 3 سال؛ یا
-
برای هر مدت زمانی که آنها در یک رابطه "معمولی دائمی" بودند، که دادگاه ها عموماً به این معنی است که طرفین یک فرزند با هم داشتند.
اگر فردی استحقاق دریافت حمایت از همسر را داشته باشد، میزان پرداخت حمایت از همسر توسط دستورالعمل‌های مشاوره حمایت از همسر تعیین می‌شود، که با در نظر گرفتن درآمد طرفین، سن طرفین، طول دوره، طیف وسیعی از پرداخت‌های حمایتی بالقوه را ارائه می‌کند. رابطه، تعداد فرزندان، و ماهیت درآمد آنها، از جمله موارد دیگر. وضعیت خاصی وجود دارد که در آن دادگاه دستورالعمل های مشاوره ای حمایت از همسر را اعمال نمی کند، اگرچه این موضوع باید به صورت موردی در نظر گرفته شود.
دستورالعمل های مشاوره ای حمایت از همسر برای کمک به تعیین میزان و مدت حمایت همسر و در نظر گرفتن عوامل زیر در نظر گرفته شده است:
-
سن و سلامت زوجین؛
-
فرصت های شغلی و آموزشی موجود؛
-
استاندارد زندگی خانواده قبل از جدایی؛ و
-
زمانی که طول می کشد تا فرد به خودکفایی برسد.
